آهیختن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهیختن/

مصدر فعل متعدی

آهیختَن

1. (قدیم): چیزی را بالا بردن به قصد زدن، چنانکه شمشیر را.
2. آهختن، آختن، برکشیدن؛ بیرون کشیدن چیزی مانند شمشیر، تیغ.
3. بلند کردن، برافراشتن. صف کشیدن.
4. راست کردن، قائم کردن، محکم کردن، استوار کردن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین