آواره‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آواره/کردَن/

مصدر فعل متعدی

آواره‌کردن

1. دور کردنِ کسی از وطن؛ شهر، و خانه بزور.
2. (گفتگو): سرگردان کردن؛ بلاتکلیف کردن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن