آوازه‌افتادن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوازه/اُفتادَن/

مصدر فعل لازم

آوازه‌افتادن

1. آوازه در افتادن، شایع شدن؛ پخش و پراکنده شدن خبر.

   آوازه درافتاده که پیغامبری بیرون خواهد آمد. «ترجمه تفسیر طبری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن