آوا‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوا/کردَن/

مصدر لازم

آواکردن

1. (قدیم): ایجاد کردنِ آهنگ؛ تولید کردن صدا.

   ور همی چفته کند قدّ مرا گو چفته کن/ چفته باید چنگ تا بر چنگ تُرک آوا کند. «منوچهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن