آونگ‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوَنگ/کردَن/

مصدر فعل متعدی

آونگ‌کردن

1. آویزان کردن.

   هزار یک گر ز آسمان درآویزد/ چنان بُوَد که ز کاهی کُهی کنند آونگ. «فرخی‌یزدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن