آیفت‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آیفت/کردَن/

مصدر فعل لازم

آیفت‌کردن (قدیم)‎

1. جاحت خواستن؛ طلب کردنِ نیاز.

   ناسزا را مکن آیفت که آبت بشود/ به سزاوار کن آیفت که ارجت دارد. «دقیقی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن