آیل

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آیِل/

صفت

آیل (قدیم)‎

1. رجوع کننده، برگردنده.

   تسمیه شیء به اسم شیئی که آیل به آن می‌شود. «عمادالدین‌محمود»

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

اسم

آیل

1. هم‌ارز بیداری یا بیدار شدن در زبان فارسی، زمانی بکار میرود که بخواهند خفته‌ای را چه از خواب، و چه از خواب غفلت بیدار کنند.

   یؤخِدَن آیل!

   از خواب بیدار شو!

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس