اباحت‌گری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِباحَت/گَری/

حاصل مصدر

اباحت‌گری (قدیم)‎

1. اباحه‌گرایی.
2. زندیقی و اباحت‌گری منزل او باشد. «احمدجام»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن