ابادت

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِبادَت/

اسم مصدر

ابادت (قدیم)‎

1. نابود کردن. گونه دیگر نوشتاری: عبادت.

   در شمول ابادت و اهلاک و احراق هیچ فرقی نیست. «خرندزی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس