ابتداع‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِبتِداع/کردَن/

مصدر فعل متعدی

ابتداع‌کردن (قدیم)‎

1. بدعت گذاشتن.

   بعضی آرای فاسده که جماعتی ... ابتداع کرده‌اند. «سیدقطب»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن