ابروان

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /اَبرِوان/

اسم مرکب

ابروان

1. جمعِ ابرو، جفت ابروهای انسان یا بعضی موجودات.

   به لشکرگه آمد دلی پر ز کین/ جگر پر ز خون، ابروان پر ز چین «فردوسی»

منابع

• شاهنامه