ابروگشاده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبرو/گُشادِ/

صفت مفعولی

ابرو‌گشاده (قدیم)‎ (مجاز)‎

1. دارای چهره خندان؛ خوشرو.

   چون وا نمی‌کنی گرهی، خود گره مشو/ ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست. «صائب‌تبریزی»

---

برگردان‌ها

انگلیسی: genial sociable

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن