ابر‌پشته‌ای

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبر/پُشته‌ای/

اسم مرکب

ابرپشته‌ای (علوم‌زمین)‎

1. ابر کوتاهی به صورت لایه‌های گسترده افقی با قله‌های گِرد. ابر استراتوکومولوس.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن