ابطا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبطا/

اسم مصدر

ابطا (قدیم)‎

1. تأخیر؛ درنگ؛ آهستگی.

   سرعت فهم، وسط بُوَد میان سرعت تخیل ... و ابطایی که از تأخیر تفهم ملکه شود. «خواجه‌نصیر»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن