ابطحی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَبطَحی/

صفت نسبی

ابطحی

1. منسوب به ابطح؛ جایی میان مکه و مدینه. اهل سرزمین بطحا.
2. از القاب پیغمبر اسلام.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن