ابلهی‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبلَهی/کردَن/

مصدر فعل متعدی

ابلهی‌کردن

1. انجام دادن کاری از روی نادانی و بیخردی.

   تو برو و ابلهی مکن واگرنه سلیمان بداند و تو را پاره‌پاره گردانند. «تذجمه‌تفسیرطبری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن