ابلوج

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبلوج/

اسم

ابلوج (قدیم)‎

1. آب‌ لوج. قند سفید، شکر سفید.

   گفت عطار ای جوان ابلوج من/ هست نیکو بی‌تکلف بی‌سخن.‌«مولوی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین