ابن‌البطن

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبن‌ُ‌البَطن/

صفت

ابن‌البطن (قدیم)‎ (مجاز)‎

1. شکم‌باره، شکمو.

   عجب ابن‌البطن است و آخرتش را سر شکم گذاشته است. «جمال‌زاده»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن