ابن‌الوقت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبنُ‌الوَقت/

صفت

ابن‌الوقت (مجاز)‎

1. آنکه با سوء استفاده از موقعیت، به فکر منافع خود است، فرصت طلب. آن کسی که هر لحظه رنگ عوض می‌کند.
2. (تصوف): سالکی که فرصت را از دست ندهد و به انجام وظایف بپردازد و به گذشته و آینده توجهی نداشته باشد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین