ابی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَبی/

صفت نسبی

اَبی

1. پدری، صلبی؛ مرکب از اب: پدر باضافه یای نسبت: پدری.
2. در عربی حالت جَرّ کلمه بکار می‌رود و معمولا به همراه یک اسم کنیه میسازد. ابی‌القاسم، ابی عبدالله.

صفت

اَبٓیّ

1. ابا کننده، سرکش، انکار کننده.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

قید

اَبی

1. بی، بی‌تو، بدون تو.

   فرستاده گفت ای گرانمایه شاه/ ابی تو مبیناد کس پیشگاه «فردوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ شاهنامه