اتصالی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِتِّصالی/

حاصل مصدر

اتصالی (برق)‎

1. بر قرار شدن جریان برق خیلی زیاد بین دو نقطه از مدار که به مدار لطمه می‌رساند؛ اتصال کوتاه.
2. پیوسته، مداوم. پیوستگی و چسبیدگی شی‌ء رسانا در مسیر الکتریسته.

واژه‌های مشتق شده

• اتصالی کردن

---

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن/ فرهنگ لغت معین