اتعاظ

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِتِّعاظ/

اسم مصدر

اتعاظ (قدیم)‎

1. پند گرفتن، عبرت پذیری.

   گوش هوش او از استماع آن مواعظ و اتعاظ بدین نصایح کر ساخت. «جرفادقانی»

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن