اتفاقیه

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِتِّفاق/ئیه/

صفت نسبی

اتفاقیه (منطق)‎

1. قضیه، قضیه اتفاقیه.
2. (قدیم): اتفاق افتاده، واقع شده. گاه به گاه.

   از قضایای اتفاقیه، بعد از سیزده شهرِ صَفٓر ... مرا از تهران خواستند. «نظام‌السلطنه»

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن/ فرهنگ لغت معین