اثیل

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• اصیل

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَثیل/

صفت

اثیل (قدیم)‎

1. دارای اصل و نسب شریف؛ اصیل. محکم، استوار.

   پادشاهی است پادشاه‌زاده از مَحتدِ اصیل و منشأ کریم و اثیل. «وراوینی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین