اثیم

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَثیم/

صفت

اثیم (قدیم)‎

1. گناهکار، بزه‌کار.

   ای نامنصف ناپاک و ای اثیم افاک سفاک. «وراوینی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین