فارسی

ویرایش

ریشه لغت

ویرایش
  • فارسی

آوایش

ویرایش
  • /اِجماع/کردن/

  مصدر فعل متعدی

ویرایش

اجماع‌کردن

  1. اجماع.
  2. (قدیم): گِرد آمدن، جمع شدن.
  3. (فقه): وحدت نظر پیدا کردن فقها درباره یک مسئله شرعی.

منابع

ویرایش
  • فرهنگ بزرگ سخن