احاطت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِحاطَت/

اسم مصدر

احاطت (قدیم)‎

1. احاطه. احاطة.

   هیچ چیز از احاطت عقل بیرون نیست. «امام‌محمد غزالی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین