احاطه‌داشتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِحاطه/داشتن/

مصدر فعل لازم

احاطه‌داشتن

1. بطور کامل آگاه بودن از چیزی؛ بر موضوعی مسلط بودن.

   او بر علوم زمانه احاطه داشت. «جعفر شهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن