احاطه‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِحاطه/کردَن/

مصدر فعل متعدی

احاطه‌کردن

1. دورِ چیزی را فرا گرفتن. محاصره کردن.

   زورق‌چیان از هر طرف کِشتی را احاطه کردند. «حاج سیاح»

استعاره

1. بر چیزی احاطه پیدا کردن: آن را بطور کامل فهمیدن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن