احباط

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِحْباط/

اسم مصدر

احباط (قدیم)‎

1. باطل کردن، باطل گردانیدن، از بین بردن. دوری کردن از کسی.

   استحالت و فنای او مقتضی احباط مشقتی بُوَد که در طریق کسب ارزاق و جمع مقتنیات افتاده باشد. «خواجه نصیر طوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین