احدب

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَحدَب/

صفت

احدب (قدیم)‎

1. کسی که پشتش قوز و برآمدگی داشته باشد. گوژپشت. شمشیر کمانی.

   امید خدمت آن خواجه پشت راست کند/ بر آن کسی که مر او را زمانه کرد احدب. «فرخی یزدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین