احذ

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَحَذّ/

صفت

احذ (ادبی)‎

1. در عروض (شعر)، ویژگی پایه‌ای که در آن مستفعلن به فع‌لن تغییر یافته باشد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن