احسنت‌گفتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَحسنت/گفتن/

اسم مرکب

احسنت‌گفتن (قدیم)‎

1. احسنت زبان آوردن.

   پراکنده‌گویی حدیثم شنید/ جز احسنت گفتن طریقی ندید. «سعدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن