اخراج بلد گشتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِخراج/بَلَد/گشتن/

اسم مرکب

اخراج‌بلدگشتن (قدیم)‎

1. تبعید شدن، تبعید.

   باید چشم از شأن خود بپوشد یا آنکه اخراج بلد گردد. «حاج سیاح»

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن