اخرب

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَخرَب/

صفت

اخرب (ادبی)‎

1. در عروض، ویژگی پایه‌ای که در آن مفاعیلن به مفعول تغییر یافته باشد.
2. در علم عروض آن است که میم اول و نون آخر «مفاعیلن» را بیندازند تا «فاعیل» بماند، آن را به «مفعول» تبدیل کنند و اسم این زحاف «خرب» است و اسم جزیی که عمل «خرب» در آن واقع شود «اخرب».

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن/ فرهنگ لغت معین