اخفش

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَخفَش/

صفت

اخفش (قدیم)‎

1. دارای چشمانی ضعیف و کم‌سو؛ کسی که چشمش ضعیف و کم‌نور است. روز کور. شب‌پرک.

   تا نبیند چشم اخفش، روی مِهر آسمان/ تا نخارد چنگ روبه، چشم شیر مرغزار. «محمد مختاری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین