ادا درآوردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَدا/درآوردن/

مصدر فعل لازم

ادا‌درآوردن (گفتگو)‎ (مجاز)‎

1. تظاهر کردن به چیزی برخلاف نیّت و خواسته درونی.
2. رفتاری مخالف و ناهماهنگ نشان دادن.

استعاره

1. ادای کسی یا چیزی را درآوردن: حرکات و رفتار او یا آن را تقلید کردن به قصد تمسخر او یا شبیه شدن به او یا آن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن