ادب کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَدب/کردن/

مصدر فعل متعدی

ادب‌کردن (گفتگو)‎

1. تنبیه کردن؛ گوشمالی دادن. مجازات کردن.
2. (قدیم): تربیت کردن؛ تعلیم دادن؛ آموختن.

مصدر فعل لازم

1. رعایت احترام کردن؛ حرمت گذاشتن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین