ادمان

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِدمان/

اسم مصدر

ادمان (قدیم)‎

1. ادامه دادن؛ پیوستگی و استمرار در کاری. شراب‌خواریِ مداوم.

   از تواتر تناول و ادمان، عروق و اوعیهٔ ایشان به امتالا مبتلا گشته. «خواجه نصیر طوسی»

2. پیوسته و دایم کاری را کردن.
3. اعتیاد به چیزی داشتن. مثال هو مدمن: او معتاد است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین