اذن فحوا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِذن/فَحویٰ/

اسم مرکب

اذن‌فحوا

1. اجازه‌ای که هنوز گرفته نشده، اما قراین حاکی است که اگر بخواهند، اجازه دهنده از دادن آن خودداری نخواهند کرد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن