ارائت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِرائت/

اسم مصدر

ارائت (قدیم)‎

1. ارائه.

   ازاحت آن جز به ارائت تدین ... نتواند کرد. «وراوینی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن