اراحت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِراحت/

اسم مصدر

اراحت (قدیم)‎

1. آسوده کردن؛ آسایش دادن.

   استحقاق راحت بلاد و عباد ... از آن کسب کند. «جوینی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن