اردنگی کردن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /اِردَنگی/کردَن/

مصدر فعل متعدی

اردنگی‌کردن (گفتگو)‎

1. با اردنگی از جایی راندن، و به مجاز، بیرون کردن.

   نوکر فضول ... به درد ارباب نمی‌خورَد که همان مرتبه اوّل اردنگیش می‌کند. «جعفر شهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن