ارسلان

فارسی

ریشه‌ لغت

• گیرش‌شده از بهاری: ارسالان

آوایش

• /اَرسَلان/

اسم مرکب

ارسلان (قدیم)‎

1. شیر جنگل، اسد. و به مجاز دلیر، شجاع.

• اوستایی

اسم‌خاص

ارسلان (نام‌باستانی)‎

1. واژه ارسلان: این نام در اوستایی: اَرِثَه areşa ( شیفتگی ) و ران به معنی جنگجو بوده است؛ از آن جایی که در اوستایی واج ( ل ) نیست و ( ر ) به جای آن است، این واژه ارثه ران بوده که در پارسی دری س به جای ث اوستایی نشست و چون دو تا ( ر ) در واژه بود، ( ل ) به جای ( ر ) دومی آمد و ارسلان شد به معنی شیفته ی جنگ، عاشق نبرد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس