اش

فارسی

ریشه‌شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [اَش]

اسم

اش

1. به صورت عش معتبرتر است و کنایه از کندن و چاله انداختن روی زمین است.

   اَش و اوش پسوند ویژه زبان کوتی.

ریشه شناسی۲

• فارسی

ضمیر

1. ضمیر شخصی متصل سوم شخص مفرد و آن به صورت مفعولی (سپردش: بدو سپرد)، فاعلی (گفتش: گفت او را) یا اضافی (خانه اش، کتابش)

استعاره

منابع

• فرهنگ لغت معین

––––