اوخور

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /اِو/خُور/

اسم مرکب

اوخور

1. مترادف آخور در زبان فارسی، که جایگاهی طاقچه مانند تعبیه شده در طویله برای ریختن علوفه یا کاه و یونجه برای چهارپایانی مانند اسب، خر، گاو، بُز و گوسفند.

   اِوخُورهَ یِم دؤکدِین؟

   به آخور علوفه ریختی؟

منابع

• فرهنگ شمس