به‌آور

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /به/آور/

اسم مرکب

به‌آور

1. (قدیم): به یقین، یقیناً.

   کسی را که در دل بُوَد مِهر حیدر/ شود سرخ‌رو در دو گیتی به آور. «رودکی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن