بوالعجب

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /بؤل/عجَب/

صفت

بوالعجب (قدیم)‎

1. آنکه یا آنچه باعث شگفتی شده باشد. شگفت‌آور، پر از شگفتی، شعبده. ابوالعجب

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین