بیجاده

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /بیجادِه/

اسم

بیجاده

1. نوعی از سنگ‌های قیمتی مانند یاقوت؛ کهربا.

   پی زنده پیلان به خون اندرون/ چنان چون ز بیجاده باشد ستون «فردوسی»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه

زبان دیگر

ریشه‌ لغت

• بهاری

آوایش

• /بی/جادِ/

اسم مرکب

بیجادِ

1. مترادف بیجا، بی‌دلیل و مانند آنها در زبان فارسی؛ زمانی صرف می‌شود که اظهارات کسی یا کسانی را تکذیب نمایند.

   بؤ سؤز بیجاده!

   این حرف بیخود است!