بی‌پدر

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /بی/پدَر/

اسم مرکب

بی‌پدر

1. کس که هنگام تولد یا قبل از تولد پدرش را از دست داده باشد. یتیم.
2. (توهین‌آمیز): ترجیحاً بی‌اصل و نسب، بچه سر راهی یا بدون هویت.

   بدو گفت نزد منوچهر شو/ بگویش که ای بی‌پدر شاه نو «فردوسی»

منابع

• شاهنامه